مدل سبزه عید

مدل سبزه عید ساده زیبا خلاقانه و فانتزی با مدل هایی که جایی ندیده اید در سایت الی مگ.امیدواریم این مطلب از سایت مدل ما مورد توجه شما قرار گیرد.

سبزه یکی از سین های هفت سین نوروزی و کاشتن آن قبل از عید یکی از رسوم ما ایرانیان است. ایرانیان در گذشته هر سال قبل از نوروز چند نوع سبزه می کاشتند و معتقد بودند کاشتن سبزه سبب می شود ما سال خود را با سبزی و سرسبزی آغاز نماییم.

از روزگاران قدیم در بین همه خانواده های ایرانی کاشتن سبزه مرسوم بوده است. در ایران باستان در کاخ پادشاهان بـیست و پنج روز قبل از نوروز در میدان شهر دوازده ستون از خشت خام بر پا می شد و بر هر ستون غلات متفاوتی مانند گندم، جو، برنج، باقلا، کاجیله، ارزن، ذرت، لوبـیا، نخود، کنجد، عدس و ماش می کاشتـند.

در ششمین روز فروردین، با شادی این سبزه ها را می کندند و به نشان برکت و باروری در تالارها پخش می کردند. در همان روزگاران معمولا سه قاب از سبزه به نماد اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک بر سفره هفت سین می گذاشتند.

پیشنیان ما سبزه را نماد برکت و باروری می دانستند و قبل از عید گندم، جو و ارزن را که جزو مهم ترین خوراک آنها بود، می کاشتند و اگر دانه ها رشد خوبی داشت، آن سال را سالی پر برکت می دانستند. زرتشتیان رویش سبزه را نماد تازگی و برکت زندگی می دانند. زرتشتیان در گذشته بیشتر “تره تیزک” یا به زبان محلی ششه را بر روی کوزه های سفالی سبز می کردند.

بر اساس یافته پژوهشگری دلیل علمی کاشت سبزه این بود که: ایران دارای آب و هوای بسیار متنوع و متفاوت است و خانم های ایرانی برای اینکه بدانند کدام نوع از غلات رشد بهتری در آن سال خواهد داشت، غلات مختلفی مانند گندم، جو، عدس، لپه و… می کاشتند. آنها معتقد بودند کلیه کاشتنی ها و نشاءها با آب و هوای همان سال نسبت مستقیم دارد.

بنابراین هر کدام از آنها که بهتر سبز می شد آن را در همان سال می کاشتند مثلا اگر آن سال عدسشان آفت می زد و کچل می شد، دیگر عدس نمی کاشتند. مثلا مردم در شهرهای استان لرستان، گاودانه می کاشتند تا بدانند در سال جدید خوراک دام دارند یا خیر و در غیر این صورت، گیاه دیگری را بکارند.

گر چه امروزه دیگر خبری از ستون هایی که در گذشته بر روی آنها سبزه می کاشتند، نیست؛ اما هنوز هم بسیاری از مردم قبل از آغاز سال نو (ده روز یا دو هفته پیش از نوروز) در ظرف های کوچک و بزرگ دانه هایی چون گندم، عدس، ماش و … را سبز می کنند تا بر سر سفره هفت سین قرار دهند.

سبزه به نشانه طراوت و سرسبزی و سر زندگی است و یکی از سین های اصلی سفره نوروزی می باشد. معمولا مردم تا سیزده فروردین ( سیزده بدر ) این سبزه ها را نگه می دارند و زمانی که برای ” سیزده بدر ” از خانه بیرون می روند، آنها را در آب روان می اندازند.

بیشتر دانه هایی که برای کاشت سبزه عید به کار می رود گندم و عدس ، ماش و تره تیزک است. مردم آذربایجان، سومین چهارشنبه اسفند ماه به گندم و عدس برای سفره عید خود می کارند. مردم یزد نیز از نیمه اسفند سبزه را در کاسه و بشقاب و روی کوزه های سفالی می کارند.

گندم، عدس، تره تیزک بهترین دانه ها برای کاشت سبزه هستند. تره تیزک را یک شبانه روز خیس می کنند و آن را در کیسه های پارچه ای نازک می ریزند و در جایی گرم قرار می دهند تا جوانه بزند،پس از جوانه زدن دانه ها را در بشقاب های پهن بی لبه ریخته و روی جوانه ها را پرده ای از ماسه نرم می ریزند و آب می دهند تا سبز شود.

برای اینکه سبزه عیدتان رشد بهتری داشته باشد، از ظروف سفالی و چینی به جای ظروف پلاستیکی استفاده کنید. برای بیشتر شدن عمر سبزه باید قطر بستر کمتر باشد. برای آبیاری سبزه در طی مراحل کشت سبزه عید از آب ولرم استفاده کنید. در صورت زندگی در محیط گرم و خشک تا مرحله ای که جوانه ها به یک سانت نرسیده اند از پارچه مرطوب استفاده کنید.

سبزه سومین سین هفت سین می‌باشد و اکثر مردم سبزه را نماد شادابى و سرسبزی و نشانگر زندگى بشر و پیوند انسان با طبیعت می‌دانند. سبزه نشان از تولد دوباره، حیات دوباره و زایش و سبزی است. سر سفره گذاشتنش به این دلیل است که سال آینده سالی شاداب، سرسبز و خرم باشد.

از جهتی دیگر رنگ سبز آرام بخش است و اضطراب را از ما دور می کند و موجب رفع تنش و گرمای عضلانی می‌شود، سبز رنگ ایده آل برای فضاهایی است که در آن ها نیاز به تمرکز و آرامش است.سبزی نشانه خوش اخلاقی و خرمی و شادابی است ، سبزه نماینده کوچکی از درخت است باید از درخت آموخت که در اوج توانایی یا نهایت تنگدستی از لطف و مهر و ایثار آنچه داری خودداری نکنید.

همچنین و بر بدی و پلشتی و بی حرمتی و پرخاش غلبه داشته باشی و پاسخگویی جهت نیاز هم نوعان باشی، در ایران باستان خانواده ها معمولا سه قاب از سبزه ها به نماد هومت (اندیشه نیک) ، هوخت (گفتارنیک) و هوورشت (کردار نیک) بر خوان می نهادند.

سفرهٔ هفت‌سین از جلوه‌های اصیل نوروز به‌ویژه در میان خانواده‌های ایرانی‌است. هفت سین از مشهورترین مراسم نوروز است، و آن گرد آوردن هفت چیز است که نام آنها با حرف «س» آغاز گردد. معمولاً بین اشیاء ذیل: سیب، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سبزه (دانه‌های گندم و امثال آن که قبلاً در بشقابی کاشته و سبز کرده‌اند)، سبزی، سمنو، هفت چیز برای هفت سین انتخاب می‌شود.

هرچند اجزای سفرهٔ نوروزی، باستانی و معنادار هستند و ریشه در سنت‌های ایرانی دارند، به‌طور مشخص نظریه «هفت» جز آغاز شونده با «سین»، جدید است و احتمالاً در قرن بیستم میلادی به کمک رسانه‌های جمعی پا گرفته و فراگیر شده‌است.

در کنار هفت سین، اجزای دیگری نیز قرار می‌گیرند که معمولاً به نماد مفاهیمی چون نوزایی، باروری، فراوانی، ثروت (مانند سکه) و مانند آنها یاد می‌شود. این اجزاء ممکن است برای زینت یا کامل کردن مجموعه باشند.

از جملهٔ این اجزاء می‌توان از آینه، کتاب (قرآن، کتاب مقدس یا مجموعهٔ اشعار از قبیل دیوان حافظ و شاهنامهٔ فردوسی) ، شمعدان (در بعضی سنت‌ها تعداد شمع‌ها به تعداد فرزندان خانواده است) ، تخم مرغ رنگی، گل، شیرینی، آجیل، نان سنگک، گلاب، تنگ یا کاسهٔ آب (معمولاً حاوی برگ یا ماهی یا انار یا ترنج یا سایر مرکبات)، بیدمشک، بادبزن و سبزی خوردن نام برد.