مدل آستین پفی

مدل آستین پفی مچ دار کوتاه و بلند دخترانه و زنانه در سایت الی مگ. امیدواریم این مطلب از سایت مدل ما مورد توجه شما قرار گیرد.

اگر دوست دارید که لباستان آستین پفی داشته باشد، باید در انتخاب پارچه دقت کنید. پارچه‌های نخی یا از جنس تور یا ارگانزا برای دوخت لباس پفی مناسب‌ترین هستند. پارچه‌های سفت با بافتی سخت باعث می‌شوند که لباس با مدل آستین پفی شما را حسابی تنومند و درشت نشان دهد.

آستین پفی توجه زیادی به خودش جلب می‌کند و حتی می‌تواند تعادل بالاتنه و پایین‌تنه لباس را به هم بزند. برای اینکه چنین چیزی اتفاق نیافتد، بهترین کار این است که از آن در لباسی ماکسی استفاده کنید. بلندی ماکسی‌ها باعث می‌شود که میان پف آستین‌ها و پایین‌تنه لباس نوعی تعادل برقرار شود.

در نگاه نخست به جمله بالا، شاید با خودتان بگویید که پفی در کنار طرح و رنگ بسیار، شلوغ و عجیب می‌شود. اما این‌طور نیست. اگر پارچه طرح‌داری مناسب برای دوخت پیراهن یا بلوز آستین پفی‌تان انتخاب کنید، نظرتان کاملا برعکس می‌شود. مثلا طرح مناسب چیست؟ طرح گل‌گلی یا خال‌خالی.

اگر یادتان باشد در بخش‌های قبلی اشاره شد که در گذشته‌ها، یکی از دلایل بزرگ‌ و حجیم‌بودن آستین‌های پفی این بود که کمر باریک‌تر نشان داده شود. هنوز هم می‌توان از این ترفند استفاده کرد. اگر پیراهن، تونیک یا بلوزی با آستین‌های پفی دارید، از کمربندی متناسب برای جمع‌کردن ناحیه کمر لباس استفاده کنید. ایده خوبی خواهد شد و شما را ظریف نشان خواهد داد. استفاده از کش دور کمر در دوخت اصلی لباس هم ایده خوبی است و به باریک‌ترشدن کمرتان کمک شایانی خواهد کرد.

اگر اهل پوشیدن لباس‌های خاص هستید و از شکستن کلیشه‌ها نمی‌ترسید، پیشنهاد جالبی برایتان داریم: جامپسوئیت‌ها (Jumpsuit) یا همان سرهمی‌ها با آستین‌های پفی هم انتخاب زیبایی هستند. سرهمی‌ها مانند پیراهن‌های ماکسی می‌توانند گزینه مناسبی برای ایجاد تعادل میان بخش‌های مختلف استایل شوند. با وجود بخش شلوار بلند، دیگر توجه استایل فقط به پف‌های آستین جلب نخواهد شد و تعادل مناسبی در تیپ‌تان شکل خواهد گرفت. پس با انتخاب سرهمی با آستین‌های پفی می‌توانید استایلی متفاوت برای خودتان ترتیب بدهید.

خط حلقه به مچ آستین را حتما حلال طراحی کنید و روی پارچه در قسمت هلال با فاصله دوتا چرت کوچیک بزنید که تقریبا با خط دوخت ۳ میل فاصله داشته باشه که موقع اتو باز میشه و آستین کشیدگی پیدا نمیکنه .

حلقه جلو آستین همیشه تقریبا یک سانت گودی داره که اگه یک سانت گودتر بشه شکیل تر می ایسته ، اما اول بدوزین مطمئن شدین اضافه رو ببرید.

برای خورد تاج آستین از ابتدای گودی حلقه تا طرف مقابل با دوخت معمولی چرخ کنید و بعد چین کش کنید و با دست چین هارو روی تاج به طرف بیرون هدایت کنید تا حالت کاسه ای سر استین بوجود بیا و بعد وصل کنید و حتما خط دوخت چین با فاصله ۱ سانت باشه نه کمتر و نه بیشتر و هنگام وصل استین از نیم سانت زیر این دوخت چرخ کنید .

کسانی که توی راستا گیری آستین مشکل دارن بهتره آستین رو به صورت تا زده رویه دولای پارچه که اتو شده قرار بدن و برش بزنن و بعد گودی آستین جلو رو خالی کنن ، به این شکل حتا یک میل هم راستا مشکل پیدا نمیکنه.

برای افرادی که بازوهای بسیار بزرگ دارن و و روی بازو کشش ایجاد میشه ودر ارنج و مچ گشادی ایجاد میشه، یکی از راه ها این است که آستین را اریب در بیاریم تا اریبی پارچه قسمت پری بازو رو جبران کنه.

برای اندازه گیری قد آستین، آرنج را کمی خم رو به جلو قرار میدهیم یا میتوانید کف دست خود را بر روی استخوان باسن در پهلو قرار دهید. سپس متر را در قسمت استخوان سرشانه گذاشته و از زیر آرنج رد کنید و تا برجستگی استخوان مچ دست را اندازه بگیرید.

قرن‌هاست که آستین پفی در دنیای مدوفشن حضور دارد. این آستین‌های بامزه و به‌یادماندنی گاهی برای نشان‌دادن زنانگی در لباس‌ها به کار می‌رفته‌اند و گاهی هم به ایست بهتر لباس در تن کمک می‌کرده‌اند. مروری بر تاریخ و روند استفاده از این نوع آستین خالی از لطف نیست. لباسی که یادآور این‌هاست: پرنسس‌های دیزنی، قهرمانان زن داستان‌های شکسپیر، لباس‌های عجیب‌وغریب انبوهی از برندهای مدرن و…. .

آستین‌های پفی در سال‌های ۱۸۲۰ و ۱۸۳۰ میلادی طرفداران زیادی داشتند. نمایی که این آستین‌ها به لباس‌های زنانه می‌دادند، جذابیت و زنانگی خاصی به پوشش می‌داد. گذشته‌ها مانند امروز نبود و جنسیت و کلیشه‌های مرتبط با آن در پوشش و مُد، خود را به‌شدت نشان می‌داد. در سال‌های دهه ۱۸۰۰ میلادی، پفی‌ها نشانی از عشق و زنانگی بودند و پوششی رمانتیک به حساب می‌آمدند. شاید برایتان جالب باشد که این آستین‌ها حتی نمادی از تحمل رنج عشق بودند. این آستین‌ها برای دوره‌ای به‌شدت رایج شدند و بعدتر کمی از رونق افتادند. اما این افول هم مقطعی بود، چون در سال‌های ۱۸۹۰ میلادی با قدرت بیشتری دوباره به صحنه بازگشتند.

طرح و شکل آستین‌های پفی در دهه ۱۸۰۰ تغییراتی را به خود دید. لباس‌های آستین‌پفی سال‌های ۱۸۹۰ دیگر نماد زنانگی و رمانتیک‌بودن نبودند. شکل و شمایل‌شان تمیزتر و خوش‌بُرش‌تر شده بود و دیگر از پُف اغراق‌شده‌شان خبری نبود. اجازه بدهید که در ادامه از پفی‌ها در فاصله ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰ میلادی برایتان بگوییم.

آستین‌های پفی در آغاز حالتی بزرگ و حجیم داشتند اما بعدتر، حالت‌ها و مدل‌های دیگری هم طراحی و دوخته شد. مثلا مدل ایتالیایی؛ مدل ایتالیاییِ آستین‌های پفی به این شکل بود که در ناحیه بالای دست و بازو، پفی بزرگ وجود داشت و هر چقدر که به سمت بازوها پیش می‌رفت، پف کم‌حجم‌تر و باریک‌ می‌شد. نوع دیگری از آستین‌های پفی هم وجود داشت که پف در تمام طول آستین در حالتی با اغراق کمتر نسبت به پفی‌های بالای بازو دیده می‌شد. پف آستین ممتد تا مچ ادامه پیدا می‌کرد و بعد در ناحیه مچ بسته می‌شد. چیزی شبیه آنچه در تصویر زیر می‌بینید:

در سال‌های ۱۸۸۹ و ۱۸۹۰ میلادی، همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، اغراق موجود در پف آستین‌ها کمتر شده بود و نمونه‌ای از این آستین‌ها را در عکسی به‌جامانده از خانواده‌ای در سال ۱۸۹۰ میلادی مشاهده می‌کنید.

در ادامه سال‌های ۱۸۹۰ میلادی، باز هم شکل آستین پفی دستخوش تغییراتی شد. دیگر هدف ایجاد اصلاحاتی در نمای لباس و بدن زنان بود. آستین‌ها چه نقشی در این زمینه داشتند؟ قسمت بالای آستین‌های پفی حجیم‌تر دوخته می‌شد و سعی بر این بود که شانه‌ها پهن نشان داده شود؛ بالای آستین‌ها پهن و کوتاه بود و خیاطان سعی می‌کردند با این ترفند، کمر را باریک‌تر نشان بدهند. در واقع، با طرح خطای دید، شانه‌ها و سینه پهن‌تر جلوه می‌کرد و کمر باریک‌تر به نظر می‌رسید. نمونه‌ای از به‌کارگیری این ترفند در آستین پفی را در تصویر زیر مشاهده می‌کنید.